Ebrushka evlilik hazırlıklarını anlatıyor...
Biz birbirimizi çok seviyoruz, evlenelim o zaman. Peki ama ne zaman, ne yapalım, erken mi karar verdik, geç mi kalıyoruz, bu sene mi, seneye mi, beklesek mi beklemesek mi… diye diye günler geçiyordu. Taa ki o güne kadar…
Tarih: 2012 Nisan ayı, yer: Roma-Aşk çeşmesinin önü. Öyle kalabalık ki zor bela kendimize yer açıp Çeşmeye para atıp dilek dileme telaşındayız. Ama o da ne, ben ne dileyeceğimi, parayı hangi elimizle atacağımı (böyle bir ritüel varmış sağ elinle sol omuz üzerinden para atılıyormuş) filan düşünürken tam o anda Serhan'dan evlenme teklifi alıyorum :) Ciddi bir ilişkimiz olmasına rağmen teklif beni şaşırttı çünkü orada o anda bunu gerçekten beklemiyordum. Annemlerden zor bela izin almıştım turla Roma ya gitmiştik. Elimizde bozuk paraları dilek tutup tutup havuza fırlatıyorduk ve ben evet diyordum kocaman, heyecanlı ama mutlu bir EVET! İşte o an:
Takip eden 3 ay, yoğun hazırlıklar ve koşturmayla çabucak geçti. Gelinliğimi, damatlığı, düğün mekanını, davetiyeyi hepsini sadece ikimiz beraber seçtik. Nikah şekerlerimizi bile beraber yaptık.
Günler su gibi akarken kafamda nasıl olacak soruları uçuşmuyor değildi tabi. O gün yaklaştıkça midemdeki kelebeklerde durup dinlenmeden tam zamanlı uçuşmaya başladılar :) Tarih: 2012 Haziran ayının 22’si, Yer: Ankara-Spica. Saat: 20.00 o an geldi çattı… Öyle aşk çeşmesinin başında boynuna sarılıp evet demekle bir olmuyormuş bu işler. Haydi bakalım şimdi 200 davetlinin önünde EVET diyeceksiniz birbirinize. Gelin odasındaki ekrandan bakıyorum, annem babam orada, kardeşim, dayım, kuzenlerim, arkadaşlarım, iş arkadaşlarım herkes gelmiş, ne güzel. Serhanla beraber günlerce uğraşıp seçtiğimiz fotoğraflarımızdan oluşan slayt gösterisi en sevdiğimiz şarkı eşliğinde başladı. Demek ki salona gitmek için 5 dakikamız kaldı. Asansöre binip aşağıya indik ve artık heyecan iyiden iyiye sardı. Slayt bitti, giriş şarkısı başladı, alkışlarla ve ışıklı meşalelerle salona girerken sanki kırmızı halıda yürüyen bir aktris gibiyim :) Bize söylendiği gibi ağır ağır yürüyoruz, flaşlar patlıyor, herkes gülümseyerek bize bakıyor, alkışlar alkışlar… Birkaç dakika içinde nikah masasında bulduk kendimizi.
Memur bir şeyler hazırlıyor, biz Serhan’la bir şeyler konuşuyoruz ama ne diyoruz, ne konuşuyoruz inanın tek kelimesi aklımda değil. Sonunda malum soru soruluyor ve tabi ki EVET diyorum, o da EVET diyor. Ayağa basma işini başarıyla yerine getiriyorum. İmza, alkışlar, müziğin arasında tek farkettiğim kız kardeşimin yaşlı gözlerini silişi oluyor, benim de gözlerim dolu dolu ilk dansımız için piste gidiyoruz… Çok mutluyuz, dans ediyoruz kimseyi hatırlamıyorum salonun ortasında sadece ikimiz dönüyoruz, gülüyoruz, birbirimize bakıyoruz.
Sonrası hemen her düğünde olduğu gibi devam ediyor. Ama ben çoğu gelin gibi değilim galiba, ne saçım bozulacak korkusu var ne makyajım akacak endişesi, ayakkabım da vurmuyor, dünya umurumda değil, herkesten çok ben eğleniyorum haliyle. ilk dakikadan itibaren pistteyim ya oynuyorum, ya tülden eteklerimi havalandırıp dönüyorum, ya birileriyle konuşup gülüyorum. Ve bir dakika bile oturmadan düğünü bitiriyorum. Zaman nasıl geçti anlamadım bile. Çıkışta bir fotoğrafımız var ilk gördüğümde giriş mi çıkış mı anlamadım yani o kadar dans etmeye, hoplayıp zıplamaya rağmen ne saçım bozulmuş ne makyajım :) Bir gelinliğin ancak bu kadar rahat olacağını düşünüyorum. İyi ki bu gelinliği seçmişim diyorum.
Bunu yapmak kolay olmayabilir ancak söylemeden geçemeyeceğim sevgili gelin adayları; lütfen rahat olun, takılmayın, detaylarda boğulmayın, moralinizi bozmayın, herşey hallolur, o günün yıldızı sizsiniz, her saniyenin tadını çıkarın. Unutmayın en sevdiğiniz insanlarla, en mutlu gününüzde, hayatınızın en güzel anlarından birini, düğün hatıranızı paylaşmak için oradasınız, keyfini çıkarın …
